Μεγαλώνοντας και ζώντας σ’ αυτόν τον κόσμο κάθε φορά που
έπεφτε στα χέρια μου ένα λευκό χαρτί με προκαλούσε να γράψω.
Ίσως γιατί περίσσευαν οι λέξεις στην ψυχή μου ίσως γιατί δεν
συμπαθώ τα λευκά χαρτιά ή ακόμη γιατί φοβόμουν την ερημιά
αυτού του κόσμου που παρόλο ότι υπάρχουν γύρω μας χιλιάδες
άνθρωποι η μοναξιά είναι παντού.
Οι άνθρωποι έχουν πει
έμπνευση είναι αυτό που σε κάνει να
ξεπερνάς τον εαυτό σου και να γράφεις πράγματα σαν να έχουν
γραφτεί από άλλον κόσμο. Ίσως φανταστικό, παραμυθένιο ίσως να
μοιάζει ουτοπία ή απλές σκέψεις ενός ονειροπαρμένου
ανθρώπου. Αυτό που ξέρω είναι πως αυτή η γραφή για μένα είναι
ανάγκη επιβίωσης.
Κάθε φορά που
πνίγομαι από όλους κι από όλα ανοίγω την πόρτα
του κόσμου της ποίησης και φεύγω μακριά. Κλείνω τις ανθρώπινες
αισθήσεις μου και ζω με τις αισθήσεις της ψυχής μου. Αυτό με
κάνει να αναγεννιέμαι να γεμίζω, να διώχνω από μέσα μου κάθε
κενό και να αισθάνομαι ξανά έτοιμη να αντιμετωπίσω την
καθημερινότητά μου.
Ποιήτρια λοιπόν έτσι
με ονόμασαν αλλά τελικά ποιός μπορεί να
απαντήσει τι είναι ποίηση; Μην είναι λέξεις όμορφες με υπέροχα
νοήματα, μην είναι απλά όσα δεν μπόρεσαν να ψελλίσουν τα χείλη
όσα δεν τόλμησε να ζήσει η ψυχή όσα δεν άντεξε να χτυπήσει η
καρδιά και έτσι ξεχείλισαν βάφοντας με συναισθήματα ένα λευκό
χαρτί;
Ότι κι αν είναι απ’
όλα αυτά για μένα δε θα πάψει ποτέ να ‘ναι
πνοή ζωής τροφή ξεδίψασμα ψυχής και σώματος. Υπάρχουν
άνθρωποι που θέλουν να ζουν μαζί μου σ’ αυτόν τον κόσμο να
ταξιδεύουν πλάι μου σ’ αυτό το ταξίδι άλλοι πάλι το θεωρούν
περιττό.
Όπως και να έχει όμως
αυτό το ταξίδι άρχισε όταν ψιθύρισα την
πρώτη μου λέξη και δε θα τελειώσει ποτέ.. Ακόμη κι όταν θα πάψει
η πένα της ζωής μου να γράφει κάπου στο σύμπαν θα ταξιδεύουν
οι ψίθυροι της ψυχής μου αιώνια.
Όποιος, όποια κι αν
είσαι, όποια γνώμη κι αν έχεις για την ποίηση..
_Καλώς όρισες.
Μαρία Πεπικίδου: Συγγραφέας, ποιήτρια.
